Klucz do radości…

Miłość to relacja, to czas poświęcony temu, kogo kocham. Każda chwila życia jest dobra, by okazywać miłość. Każda chwila życia jest drogocenna, unikatowa i nigdy się nie powtórzy. Nie będzie drugiej szansy, drugiego podejścia. Można tylko rozmyślać i analizować, co mogłam zrobić lepiej, a czego nie robić, by konsekwencje niewłaściwych decyzji i wyborów nie stawały się życiową porażką.

Liturgia Kościoła św. jest tak pięknie skonstruowana, że Ewangelię o otrzymaniu władzy pasterskiej przez Piotra czyta się w piątek przed Zesłaniem Ducha Świętego. A tradycyjnie (w większości diecezji) w wigilię tej uroczystości udziela się święceń prezbiteratu. Oznacza to, że ostatnią Ewangelią, którą słyszy diakon w liturgii przed swoimi święceniami, jest właśnie ta.

Na wszystkich płaszczyznach naszego życia toczy się ciągła walka dobra ze złem. Ta walka jest długa, trudna, wymagająca ogromnej cierpliwości i wytrzymałości. Pewnie niejednokrotnie doświadczamy zwątpienia, czy prawda, sprawiedliwość, sumienność są rzeczywiście na tyle skuteczną bronią, by zło mogło zostać pokonane…

Scena przedstawia pouczenie i przestrogę Pawła skierowaną do wspólnoty Kościoła w Milecie, do której Apostoł już nigdy nie powróci. Paweł zapowiada, że przyjdzie trudny czas dla młodych chrześcijan, gdy kontrolę nad nimi przejmą „straszne wilki” i fałszywi pasterze. Takim zresztą był kiedyś on sam, pragnąc niszczyć trzodę chrześcijan w imię Boga.

Czy kochasz Boga? Jezus pyta o to aż trzykrotnie! Czy na pewno kochasz Boga taką miłością, jaka Mu się należy?

Dzięki wyznaniu miłości Piotr otrzymuje władzę nad wierzącymi w Chrystusa, dostaje zadanie opiekowania się Kościołem.

Pan Jezus podczas ostatniej wieczerzy, na krótko przed swoją śmiercią na krzyżu wzywał Apostołów do jedności. Chciał, aby tak jak On ze swoim Ojcem, byli jednością…

Nie chciał podziałów i kłótni… one rodzą pośród nas agresję, brak pokoju, czasami nawet wojny. I to nie tylko pomiędzy obcymi narodami, ale czasami nawet pomiędzy braćmi chrześcijanami.