On jest

Dwa tygodnie wstecz była mowa o zazdrości w kontekście kryteriów rozdzielania jałmużny w Kościele w Jeruzalem, dziś pojawia się wątek zazdrości w oddalonej o prawie tysiąc kilometrów Antiochii – jednak nie pieniądze są tu kością niezgody, ale prestiż religijny zdobywany (jak się zdaje niektórym) mozolną pracą. Tym bardziej wstrząsająco brzmią słowa Pawła: „Sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego”, co jest konsekwencją świadomego sprzeciwu wobec Ewangelii o zbawieniu w Chrystusie i przerażającą perspektywą dla uparcie trzymających się osobistej (a przez to niekiedy „jedynie słusznej”) wizji religijności.

„Paweł przemówił (…): nam została przekazana nauka o tym zbawieniu, bo mieszkańcy Jeruzalem i ich zwierzchnicy nie uznali Jezusa”.

Paweł staje w synagodze w Antiochii Pizydyjskiej jako świadek, jako ten, który doświadczył spotkania, „przekazano mu naukę”. Wie doskonale, że nie wszyscy doświadczyli takiej łaski, nie wszystkim zostało to objawione. Paweł staje jako świadek Jezusa, który jest Synem Bożym. Nie zawsze tak uważał, nie zawsze to uznawał, teraz o tym świadczy.

Trudno jest nam zrozumieć istotę Trójcy Świętej. Jezus przekonuje, że On i Ojciec to jedno. Wie równocześnie, że nie jest to łatwe do pojęcia, dlatego wskazuje na dzieła, które czyni. Przez to, co widzimy, możemy uwierzyć, że Bóg działa. On jest w codziennych sytuacjach, a my możemy na Nim polegać.

Nie bójmy się prosić Pana Boga o pomoc. Jezus nas wysłucha, aby dać świadectwo o istnieniu Boga Ojca.

Jezus prosi, abyśmy w Niego wierzyli, abyśmy nie bali się, ponieważ On się o nas troszczy. Zmartwychwstał i chce, aby ludzie byli z Nim w niebie. Przygotowuje dla każdego z nas miejsce, tylko musimy chcieć dotrzeć do tego apartamentu w niebie.

Co to znaczy, że Jezus jest drogą, prawdą i życiem? To znaczy, że jest jedynym sposobem, żeby dostać się do nieba. Jeśli naśladujemy Jezusa, to idziemy drogą do nieba. Jeśli myślimy o Jezusie, to odkrywamy prawdę o sobie, o Bogu i wszystkim, co nas otacza. Będąc blisko Jezusa, naprawdę żyjemy pięknym, prawdziwym życiem.

Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Całe nasze życie polega na poznawaniu Ojca, najpierw poznajemy Syna. Jako człowiek jest nam bliższy, mieszkał, pracował i cierpiał wśród ludzi. Jakże trudno dociera do naszych zmysłów postać Ojca i Ducha Świętego. Pan mówi: Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Wierzymy, że właśnie tak jest, jak mówi: Pan jest w Ojcu, a Ojciec w Nim. I to wystarczy, żeby zawierzyć tak do końca, bo wszystko, co dzieje się wokół nas, jest po coś. Trudne do zrozumienia, niełatwe do przyjęcia.

Dzisiejsza rozmowa Jezusa z Filipem odsłania przed nami tę przedziwną i niezrozumiałą dla nas zależność: „Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie”. Teologia nazwała to perychorezą, czyli wzajemnym przenikaniem się i współprzebywaniem Trzech Osób Boskich. Stąd też i kolejne stwierdzenie Jezusa: „Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł”.