Radość z powodu wiary

Kiedy czyta się dzisiejszy fragment Ewangelii według św. Łukasza, trudno z ludzkiej perspektywy doszukać się w niej „Dobrej Nowiny” (gdyż to właśnie znaczy słowo „Ewangelia”). Jezus doświadcza niezrozumienia, osądów, a nawet prześladowania ze strony wrogich Mu ludzi, wśród których są także ci, którzy mają władzę polityczną czy religijną. Żyje w ciągłym zagrożeniu życia, które jest jednym z najbardziej destrukcyjnych i traumatycznych zagrożeń dla każdego człowieka. Wszyscy, którzy Go otaczają, z troski o Niego radzą Mu uciekać przed tym niebezpieczeństwem, aby ocalił swoje życie. Jaka jest jednak postawa Jezusa wobec tego wszystkiego?

Bóg ciągle szuka człowieka. W tym krótkim zdaniu kryje się tożsamość Boga. Aby przekonać się o prawdziwości tych słów, nie wystarczy uczyć się teologii czy codziennie uczestniczyć we Mszy Świętej. Aby to zdanie stało się częścią naszego życia, trzeba cierpliwie uczestniczyć w procesie, któremu na imię „wiara”.

O naszą duszę trwa walka. Skoro zaangażowały się w to Zwierzchności i Władze oraz rządcy ciemności tego świata, to znaczy, że łup jest cenny. Nie możemy przyglądać się temu biernie, ze spokojem patrzeć, jak nas ograbiają.

Dla chrześcijanina, dla ucznia Jezusa punktem odniesienia, postępowania, podejmowania czegokolwiek nie jest drugi człowiek czy ktokolwiek inny albo cokolwiek innego, tylko Jezus.

Od czasu do czasu idziemy do lekarza na badania kontrolne, by zbadać, czy wszystko w naszym organizmie działa prawidłowo, czy przypadkiem nie pojawia się jakaś choroba, której nie czuję, nie widzę, a ona już od środka mnie niszczy.

Jezus jest wierny swojej misji, która została Mu powierzona przez Ojca. Nie lęka się Heroda i innych prześladowców. Doskonale wie, kiedy i jak zginie. A jednak z miłości do Ojca i do nas chce wypełnić swoje zadanie – odkupić nasze winy. Każdemu z nas powierzone zostały różne zadania. Jesteśmy dziećmi, uczniami, studentami lub przyjaciółmi. W każdej z tych ról są czynności, które są naszym obowiązkiem, ale nas męczą lub nie chce nam się ich robić. Wypełniając je, bez narzekania lub ociągania się, okazujemy miłość Bogu, jak uczynił to Jezus.

Myśląc o królestwie Bożym, wyobrażam sobie duże królestwo z pięknym zamkiem i zasobnym skarbcem. A dzisiejsza Ewangelia mówi, że to coś zupełnie innego. Królestwo Boga jest czymś tak małym jak ziarnko gorczycy albo odrobina zaczynu, która zakwasza całe ciasto. Słowo Boże mówi dziś, żebym był mały jak dziecko, zaufał Bogu, a nie sobie. Od tego zaczynają się wielkie rzeczy. Bo tylko Bóg przemienia małe ziarno w drzewo, krzew, który daje nam owoce i cień w słoneczny dzień, a ptakom schronienie.