Tobie oddaję się i poświęcam (27)

POŚWIĘCENIE NARODU POLSKIEGO W 1951 ROKU

Poświęcenie to było przygotowywane przez trzy lata. W niedzielę 4 stycznia 1948 roku z ambon polskich kościołów został odczytany list pasterski Episkopatu Polski, w którym biskupi pisali: „My, biskupi Wasi, postanowiliśmy wezwać naród nasz do uroczystego poświęcenia się Boskiemu Sercu Jezusa, które jest źródłem życia i świętości i zmartwychwstaniem naszym”. W liście tym zapowiedziano uroczyste poświęcenie narodu i Rzeczypospolitej Boskiemu Sercu Jezusa. I to poświęcenie miało stać się faktem historycznym w dziejach Polski. Wstępem do tego aktu było oddanie Polski Niepokalanemu Sercu Maryi wobec milionowej rzeszy wiernych na Jasnej Górze w 1946 roku. Następnie naród przygotowywał się do tego aktu poprzez osobiste oddanie się Sercu Jezusowemu (1949 rok), a wreszcie poprzez poświęcenie rodzin (1950 rok). Te dwa lata poprzedzające uroczyste poświęcenie się Sercu Bożemu w 1951 roku były przygotowaniem do tego ważnego wydarzenia.

We wspomnianym liście pasterskim, przygotowującym to wielkie wydarzenie, nasi biskupi pisali: „Wielkie to zadania i jeśli mają się ziścić, wymagają wielkiej pracy. Wyplenić trzeba kąkol (…). Trzeba, aby się naród odrodził w Bogu, aby był katolicki nie tylko z imienia, ale i z przekonania, więcej jeszcze, z życia; nie od święta, ale na każdy roboczy dzień (…). Ufni w opiekę Matki, przystąpmy do dzieła, którego celem jedynym i ostatecznym jest odnowić wszystko w Chrystusie (por. Ef 1,10)”. 

Ten list zwraca uwagę na osobiste oddanie się Sercu Jezusowemu. Najpierw należy odnowić swoje serce. Wszelkie reformy trzeba zaczynać od siebie, „wyłamać się z niewoli zła” i odnowić siebie w Chrystusie. Następnym etapem pracy jest odnowa rodziny: „Potem w Chrystusie odnowić rodzinę polską, swoją rodzinę przede wszystkim. Wynieść za próg z domu to, co by się Panu naszemu nie podobało, iżby On mógł być gościem i przyjacielem ukochanym, jak gdyby członkiem i głową rodziny”. A poprzez rodziny odnowią się w Chrystusie parafie i cała ojczyzna: „I dziś, gdy nowe pogaństwo zdradliwie wsiąka do dusz, stanąć trzeba z całą siłą przekonania przy Boskim Zwycięzcy śmierci, piekła i szatana, by czerpać zdrowie i moc ze zdrojów Zbawicielowych”. 

To trzyletnie przygotowanie do uroczystego poświęcenia ojczyzny miało być czasem odrodzenia i powrotu do Boga: „Dlatego zwracamy się z tym orędziem naszym do wszystkich pasterskiej pieczy naszej powierzonych kapłanów i wiernych, byście zrozumieli doniosłość i wielkość aktu, do którego was pobudzić chcemy. Poświęcenie się Sercu Zbawiciela nie może być oczywiście jakąś przemijającą, zewnętrzną tylko uroczystością, którą się przeżywa wśród wysokiego napięcia uczuć religijnych, a potem puszcza się w niepamięć. Nie, musi to być początek nowego życia, życia Chrystusem i w Chrystusie (…). Błagalna prośba, z którą zwracamy się do serca Boskiego Mistrza: «Uczyń serca nasze według Serca Twego», niech będzie w tym roku codzienną z głębi duszy płynącą modlitwą”.

Na dzień poświęcenia wybrano 28 października 1951 roku – uroczystość Chrystusa Króla. Ceremonię poprzedził tydzień modlitw do Serca Jezusowego. Poświęcenie miało miejsce równocześnie we wszystkich zakątkach Polski: w katedrach, w kościołach parafialnych i zakonnych. Tego aktu dokonał cały naród na czele z prymasem Polski Stefanem Wyszyńskim i całym Episkopatem. „Nasz akt poświęcenia będzie tedy najpierw wielkim, publicznym wyznaniem wiary, że Jezus Chrystus jest dla nas nie tylko rzeczywistą, historyczną postacią, ale prawdziwym Bogiem, Odkupicielem i Królem całej ludzkości”. 

Był on także wyrazem wdzięczności za wszystkie dobrodziejstwa otrzymane w ciągu „milenijnej historii chrześcijańskiej, najściślej związanej z Chrystusem i Jego Kościołem, opartym na Piotrze (…). Przez poświęcenie narodu Sercu Jezusa chcemy złożyć hołd najgłębszej wdzięczności za wszystkie dobrodziejstwa, jakie otrzymaliśmy w ciągu swej tysiącletniej historii chrześcijańskiej”. 

Był to także akt przyrzeczenia wierności na przyszłość, na drugie tysiąclecie i na zawsze. „Przez to uroczyste poświęcenie narodu – pisali biskupi do wiernych – wyrażamy niezłomną wolę, by wszystkie dziedziny życia naszego, zarówno prywatne, jak publiczne, były urządzone według zasad Jezusa Chrystusa. Chcemy wiarą Chrystusową w całej pełni żyć, Kościoła świętego bronić, całe życie osobiste, rodzinne i narodowe kształtować według zasad Ewangelii”.

Świadomy aktualnych niebezpieczeństw i zagrożeń dla Kościoła oraz ojczyzny proś dla wszystkich Polaków o ducha głębokiej wiary, a także o miłość do ojczyzny.

AKT POŚWIĘCENIA NARODU POLSKIEGO SERCU JEZUSA 28 PAŹDZIERNIKA 1951 ROKU

    Panie Jezu, my naród polski, przed Tobą na kolana upadamy. Wobec nieba i ziemi wyznajemy: Tyś jest Bogiem naszym, Tyś Zbawicielem naszym, Tyś Królem naszym!

    Dziękujemy Ci za wszystkie dobrodziejstwa, jakie wyświadczyłeś narodowi naszemu, a szczególniej za powołanie nas do świętej wiary katolickiej i za opiekę nad nami w najcięższych nawet chwilach dziejowych!

    W dniu uroczystym dzisiejszym, wobec Maryi, świętej Rodzicielki Twojej, a naszej serdecznej Matki i Królowej, wobec świętych patronów naszych, całkowicie się oddajemy i poświęcamy Boskiemu Sercu Twojemu, aby na zawsze być ludem Twoim!

    Zarazem uroczyście przyrzekamy trwać wiernie w świętej wierze katolickiej, bronić Twego świętego Kościoła, życie nasze osobiste, rodzinne i narodowe kształtować według Twojej Ewangelii!

    O Najświętsze Serce Jezusa, pokornie Cię prosimy i błagamy, przyjmij nasze poświęcenie się Tobie, otocz nas swoją miłością i opieką i tak nas prowadź przez dzieje, aby z ziemi polskiej po wszystkie czasy rozbrzmiewała cześć i chwała Twoja. Amen.