Obumrzeć jak ziarno

Środa, Święto św. Wawrzyńca, diakona i męczennika (10 sierpnia), rok II, J 12,24-26

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec».

 

Doskonała miłość do drugiego człowieka polega na pełnym dawaniu siebie – nie liczę się ja, tylko inny człowiek, niezależnie od tego, czy jest mi bliski, czy obcy.

Do tego właśnie dziś namawia nas Pan Jezus – do obumarcia dla innych, bo tylko wtedy dostąpimy życia wiecznego.

Ziarno pszenicy, które upadło na ziemię, nie obumarło, nie wydało plonów i zostało samo – takie ziarno to człowiek, który nie jest w stanie kochać innych, tylko siebie. Gdy ziarno obumiera, wydaje największe plony – miłość okazywana innym sieje plon wszędzie tam, gdzie przebywamy. Taka postawa pełnej, bezinteresownej miłości zawsze przybliża nas do Boga, a tego wszyscy powinniśmy pragnąć każdego dnia.