Odkrywać powoli

Każdy z nas musi się odżywiać i pić, aby mógł normalnie żyć, mieć siły do nauki i pracy. Kiedy doskwiera nam głód lub gdy jesteśmy spragnieni, trudno nam jest myśleć, skupić się na pracy lub nauce. Czujemy, że zaczyna nam brakować sił do wypełniania prostych czynności i chcemy jak najszybciej się posilić.

Tylko Pan Bóg w swojej mądrości mógł wymyślić coś takiego! Sposób, w jaki zostanie z nami na zawsze, który zagwarantuje nam życie wieczne… Przyjmowanie Jego ciała – pod postacią chleba podczas Komunii Świętej – wydaje się bardzo proste. Niestety wielu z nas rezygnuje z tej możliwości i odrzuca świadomie tę ogromną łaskę.

„Szaweł (...) udał się do arcykapłana i poprosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł uwięzić i przyprowadzić do Jeruzalem mężczyzn i kobiety, zwolenników tej drogi”.

Szaweł jest na drodze prześladowania chrześcijan. Sam określa chrześcijan jako „zwolenników tej drogi”. Ananiasz, kiedy dowiaduje się o tym, że ma spotkać się z Szawłem, którego zna jako tego, który „dyszy żądza zabijania”, ma do przebycia drogę zmiany myślenia, by spojrzeć na dotychczasowego wroga jak na przyjaciela.

Filipowa przygoda z Dziejów Apostolskich pokazuje nam sposób misjonarskich działań Boga w świecie. Duch Święty daje nam proste wskazówki, bo to, co jest trudne, wykonuje sam. Duch Święty jest dynamiką – daje siły, by iść za Nim, daje słowa, by świadczyć o Bogu. Duch Święty jest naszym kompasem. Nie możemy się skarżyć, że Duch Święty wymaga od nas rzeczy, których by sam nie czynił.

Tylko w Jezusie jest pełnia prawdziwego życia, bo On to obiecał. Dzięki doskonałej Ofierze Jezusa ponawianej na każdej Mszy Świętej możemy codziennie uczestniczyć w tym CUDZIE i TAJEMNICY, możemy karmić się i umacniać na drodze ku wieczności.

Pan Jezus powiedział: TO JEST MOJE CIAŁO – tzn., że Eucharystyczny Chleb nie jest żadnym symbolem, ale realną, żywą Obecnością Jezusa. Trwanie w łasce uświęcającej, czyli korzystanie z sakramentu pokuty i pojednania, otwiera przed nami dostęp do największych łask, jakich możemy doświadczyć już tutaj na ziemi. Komunia św. nie jest więc nagrodą za dobre sprawowanie, lecz niesamowitym błogosławieństwem i drogą do prawdziwego zjednoczenia z Jezusem, który pragnie zamieszkać w czystym sercu.

Jezus, Chleb życia, daje nam siebie na pokarm, abyśmy nie ustali w drodze. Oto pragnienie i troska Boga, Ojca żyjącego, abyśmy mieli życie poprzez Syna i w Synu, który przychodzi do nas w każdej Eucharystii, który uobecnia się pod postacią chleba i wina. To oczyma wiary dostrzegamy w białej hostii żywego, prawdziwego Boga, naszego Pana, naszego Zbawiciela. Czyż to nie największy cud? Jak bardzo potrzebujemy tego pokarmu, jak bardzo potrzebujemy tego cudu, aby trwać w Jezusie, aby nie zagubić sensu życia, aby prawdziwie żyć i już tu na ziemi smakować życie wieczne.