Pan Jezus nie zostawił nas samych

Oto jeszcze jedna przypowieść o królestwie Bożym. Pan Jezus porównuje je do ziarna wrzuconego w ziemię. Niezależnie od pory dnia ziarno zaczyna się rozwijać. Następują naturalne procesy życiowe: kiełkowanie, wzrost, dojrzewanie i oczywiście wydanie owocu.

Ziarno nie wzrośnie bez gleby, nie rozwinie się bez odpowiednich warunków: bez wody, składników odżywczych, światła i ciepła.

Dzisiaj Jezus uczy nas prawdy. Trudne to słowa, ale bardzo dla nas ważne. I ja, i Ty mamy być szczerzy, prawdziwi. Nasze słowa zawsze mają być dobre dla innych. Wtedy będziemy dla nich bardzo czytelni. Życzę Wam i sobie właśnie takiej postawy.

Elizeusz miał sporo do stracenia – dwanaście par wołów na polu świadczyło o sporym areale rodzinnej ziemi. A jednak bez głębszego namysłu – po krótkim pożegnaniu z ojcem – ten młody człowiek podjął rzuconą przez Eliasza z natchnienia Bożego rękawicę (a właściwie płaszcz prorocki) i przez akt złożenia ofiary z pary wołów, którymi orał pole swojego dziedzictwa, świadomie zrezygnował z dotychczasowych ambicji i planów, stając się sługą proroka. Czy chciał się wyrwać ze swojego domu, czy może miał nadzieję na zmianę otaczającej go przyszłości, czy po prostu zobaczył szansę „wzięcia spraw w swoje ręce”? Niełatwo dać jednoznaczną i właściwą odpowiedź – tym bardziej że czasy nie były łaskawe dla proroków. Przecież Eliasz jeszcze kilka tygodni wcześniej ratował się ucieczką przed gniewem królowej Izebel…

W momencie, kiedy Eliasz doświadcza, że wszyscy odchodzą od Boga, stają się na Niego obojętni, z wrogością odnoszą się do tych, którzy sprawują kult, prorok rozpala żarliwość w relacji do Boga. Kiedy cały świat kontestuje wiarę, może pojawić się pokusa odejścia, pójścia za większością, zwątpienia. Prorok w takiej sytuacji wie, że to jest najlepszy moment, by jeszcze bardziej z Bogiem się związać, jeszcze bardziej się do Niego zbliżyć.

To, co zwraca uwagę w przypowieściach Jezusa z dzisiejszej Ewangelii, to zjawisko wzrostu, rozwoju czy też przeobrażania się. Najłatwiej zauważyć to zjawisko w świecie przyrody, gdzie ten naturalny proces trwa od wieków, a my możemy go obserwować każdego roku.

Co by się jednak stało, gdyby ten proces uległ nagle zahamowaniu? Gdyby źdźbło pozostało źdźbłem, nie przechodząc w kolejne formy? Efektem tego byłby brak owoców i brak zbiorów, jednym słowem nieurodzaj.

Ziarno wrzucone w dobrą ziemię ma niezwykłą moc i siłę wzrostu. Gospodarz nie daje ziarnu wzrostu. Nie rozumie nawet, jak ono wzrasta. Tajemnica życia i wzrostu ukryta jest w samym ziarnie. Wzrost w przyrodzie często jest niedostrzegalny. Patrząc codziennie na roślinę, nie zauważamy, jak rośnie. Dopiero po pewnym czasie widzimy różnicę.